Tijdens mijn zomervakantie in 2025 begon ik aan een ogenschijnlijk eenvoudige, maar verrassend boeiende fotografieserie: Franse voordeuren.

De meeste foto’s maakte ik in de Morvan, rondom Vézelay, en in de Cévennes, in de omgeving van Anduze. Wat begon als een spontane ingeving groeide uit tot een reeks beelden waarin mijn nieuwsgierigheid naar het onbekende zichtbaar wordt.

Elke deur vertelt een verhaal — zonder open te gaan. De mensen erachter blijven anoniem, maar hun aanwezigheid voel je in de details: verweerd hout, scheve brievenbussen, kunstige deurknoppen of juist sobere eenvoud.

PSommige deuren zijn artistiek en uitgesproken, andere juist gesloten en mysterieus. Maar ze hebben één ding gemeen: ze zijn ooit opengegaan, en daarna weer gesloten. Wat daar tussenin gebeurde, mag de kijker zelf invullen.